Páginas

miércoles, 27 de mayo de 2015

Dime.

Dime, meu amor,
de que servía tragar o mesto fume da cabicha número xe
e non as lastras que provocaban as perpetuas tribulacións do esquecemento.
De que me servía peitearme, se ao reparares  en ti se me despeiteaba  a vida.
De que me servía sentir a lacerante chuvia  se non me enxugaba de falacias.

Dime, meu amor,
se non facía estremecer aquela reciprocidade de sentimentos,
se non daba medo arfar da señardade por mor das vellas lembranzas.

Dime, meu amor,
a cantidade exacta de falsa equidade que aspiraba a nosa derme.
A cantidade de egolatría que exhalaban os nosos corpos,
e a cantidade de veces que nos criamos inmortais,
cando xa estabamos mortos.

Dime, meu amor,
por que aínda seguimos afogando,
neste peláxico de auga alcolizada, salgada e reprimida.
Neste peláxico de alcol auguento, doce e libre,
que emana  da maldita concada  media baldeira de amor,
media chea de nefandos desatinos.

Dime, meu amor,
por que non voltan aqueles ditosos lóstregos de fiúza,
para non ter que a agardar a chegada do cru inverno
Coma fatos buscando sentir algo despois de tantos anos,
Aínda que soamente sexa a dor de morrer conxelados.

viernes, 22 de mayo de 2015

Me pregunto yo...

Te lo habré hecho mil cuatro veces, seguramente mil cinco si contamos el día de hoy. Y es que ya no controlo el aletear de mis hormonas. 
Estaremos en primavera pero el frío me congela, en serio, que intransigentes son los años. 
Me pregunto yo, dónde estará mi dosis diaria de endorfina…  Me pregunto yo por qué mi estado de ánimo no consigue adaptarse al día cinco de junio, y es que, te lo habré hecho mil cuatro veces, y aun así, no podré evitar el hacerte daño de nuevo.