Dime, meu
amor,
de que
servía tragar o mesto fume da cabicha número xe
e non as
lastras que provocaban as perpetuas tribulacións do esquecemento.
De que me
servía peitearme, se ao reparares en ti
se me despeiteaba a vida.
De que me
servía sentir a lacerante chuvia se non
me enxugaba de falacias.
Dime, meu
amor,
se non facía
estremecer aquela reciprocidade de sentimentos,
se non daba
medo arfar da señardade por mor das vellas lembranzas.
Dime, meu
amor,
a cantidade
exacta de falsa equidade que aspiraba a nosa derme.
A cantidade
de egolatría que exhalaban os nosos corpos,
e a
cantidade de veces que nos criamos inmortais,
cando xa
estabamos mortos.
Dime, meu
amor,
por que aínda
seguimos afogando,
neste
peláxico de auga alcolizada, salgada e reprimida.
Neste
peláxico de alcol auguento, doce e libre,
que emana da maldita concada media baldeira de amor,
media chea
de nefandos desatinos.
Dime, meu
amor,
por que non
voltan aqueles ditosos lóstregos de fiúza,
para non ter
que a agardar a chegada do cru inverno
Coma fatos buscando
sentir algo despois de tantos anos,
Aínda que
soamente sexa a dor de morrer conxelados.